De campagne is in volle gang. Dagelijks ga ik de straat op, organiseer ik evenementen of folder ik deur aan deur voor mijn CDA-campagne. Op 15 maart hoop ik verkozen te worden in de Tweede Kamer. Daar wil ik opkomen voor Zeeland en Zeeuws-Vlaanderen. Opkomen voor gezinnen in armoede en voor ouderen die niet meer de zorg krijgen die ze verdienen. Mijn hele campagne is gebouwd op de gedachte dat het wél anders kan in Nederland. Dat als we de mensen moeten helpen die het écht nodig hebben. Dat doe ik als vrijwilliger bij het Leger des Heils en als politieker voor het CDA.

Soms lijkt de koffietafel van het Leger des Heils ver weg. Dan is het even niet gezellig. Politiek kan soms hard zijn en politici nog harder. Dat merk ik nu ik als eenentwintigjarige mee mag doen met de landelijk verkiezingen. Mensen gaan je opeens anders behandelen. Ze schelden je uit omdat je een van ‘’hen’’ bent, ‘de hoge heren’. Dagelijks krijg ik via sociale media anonieme doodsbedreigingen. Mensen zetten nare en persoonlijke reacties. Ze vallen me aan op mijn leeftijd, mijn meningen en mijn geloof.

Naast alle anonieme bedreiging merk ik ook dat de campagne steeds meer aandacht van andere partijen krijgt. De huidige Zeeuwse Kamerleden van PvdA en VVD huize klampen zich krampachtig aan het pluche vast. Jarenlang zijn ze Zeeland vergeten. Onze voorzieningen verdwenen, de zorg is gesloopt en duizenden kinderen groeien op in armoede. Als jonge CDA-politicus wil ik dat anders. Ik wil een stem geven aan de mensen die nu niet gehoord worden. Constant word ik op sociale media lastiggevallen door ‘’trollen’’. Gescheld en gemene opmerkingen vliegen me op de oren.

Daar sta je dan, daar sta ik dan. Met een stapeltje folders in mijn hand en een CDA-sjaal om. Er komt een mevrouw aanlopen die ik ken van de voedselbank. Ze neemt enthousiast een folder aan en zegt ‘Ik ga op jou stemmen hoor!’. Dan kijk ik om me heen. Daar staat mijn vriendin Amber die me geweldig helpt bij de campagne. Daar staan mijn CDA-collega’s uit de gemeenteraad die gemotiveerd voor me folderen. Daar staan de honderden mensen voor wie ik het doe. Dát is het moment waarop ik weet dat wij succesvoller zijn dan alle arrogantie van de andere partijen. Dat wij groter zijn dan de haat tegen jouw en mijn sociale verhaal. Dat jouw en mijn campagne sterker gaat zijn dan wat ‘’zij’’ er ooit tegenin kunnen brengen. Wij gaan winnen!

Jos van Ginneken

Iedereen in Zeeuws-Vlaanderen weet dat we gelukkig moeten zijn met de voorzieningen die we nóg hebben. Want als er een voorziening verdwijnt komt die niet meer terug. Brievenbussen, pinautomaten, openbaar vervoer, dorpswinkels allemaal dingen die een wijk en een kern leefbaar houden. Als die voorzieningen worden bedreigd is er binnen de kortste keren wel een actiegroep of Facebookpagina om daar iets aan te doen. Zo zijn de bewoners van de Veste in Terneuzen erin geslaagd om hun brievenbus te redden. Deze blog gaat echter niet over brievenbussen, maar over de CBR-rijtestlocatie in Terneuzen.

Ouderen die herkeurd worden, mensen met een handicap en jongeren met gedragsproblemen moeten bij het CBR een aparte rijtest afleggen. Anders krijgen ze geen rijbewijs en zijn ze niet (meer) mobiel. Het CBR heeft besloten dat de rijtestlocatie in Terneuzen dicht moet. Echter hoe en waarom daarover lopen de meningen uiteen. Feit is echter wel dat Zeeuws-Vlamingen daardoor helemaal naar Goes moeten reizen om überhaupt een rijtest af te leggen. Ook voor rijschoolhouders is de sluiting slecht nieuws. Zij moeten kosten maken om hun leerlingen naar Goes te brengen. Denk maar niet dat het CBR de reiskosten en de tunneltol betaald.

Samen met mijn CDA-collega’s in Terneuzen heb ik me verzet tegen de sluiting van de CBR-locatie. Hiervoor kregen we steun uit de buurgemeenten Hulst en Sluis. Inwoners van die gemeenten raken óók hun voorziening aan deze kant van de Schelde kwijt als de rijtestlocatie in Terneuzen sluit. Het CBR draait zich een slag in de rondte om ‘’argumenten’’ te vinden voor de sluiting. Zo zou de locatie (het Churchill hotel) ontoegankelijk zijn. Dat slaat nergens op, het hotel is namelijk wél toegankelijk. Daarna begon het CBR over het argument dat de service in Goes beter zou zijn. Ook dat argument klopt niet want door de Terneuzense locatie te sluiten verslechtert de service juist alleen maar. Het volgende alternatieve feit van het CBR was dat er té weinig vraag naar was in Zeeuws-Vlaanderen. Dat zal misschien zo zijn, maar Zeeuws-Vlamingen hebben na de sluiting geen andere optie.

Weet je, het draait gewoon om de centen. Het CBR is gierig en door haar monopolie positie is de arrogantie ze naar het hoofd gestegen. Op het hoofdbureau in Zuid-Holland zien ze natuurlijk niet de lokale pijn die hun besluiten veroorzaken. Het ergste is echter dat de Terneuzense TOP/Gemeentebelangen wethouder de alternatieve feiten van het CBR voor zoete koek aanneemt. Iedere keer als ik schriftelijke vragen stel of moties indien om als Terneuzen in actie te komen tegen de sluiting wordt het CBR door de ''lokale'' partij de hand boven het hoofd gehouden. Toppertjes zijn het toch ook hè?

Op vrijdag 24 februari organiseert het CDA-Terneuzen een bijeenkomst bij de CBR-locatie in Terneuzen. Samen met allerlei organisaties om te laten horen dat het niet kan dat er nóg een voorziening uit Terneuzen verdwijnt.  Naast lokale ouderenbonden zoals het de KBO en de PCOB en gehandicaptenorganisaties zoals Drempelvrij Hulst sluiten er ook rijschoolhouders aan. Verschillende lokale rijopleidingen en verkeersscholen laten zich horen. Zelfs de voorzitter en vicevoorzitter van de BOVAG-afdeling rijopleidingen (dé belangenorganisaties voor verkeersscholen) schuiven aan. Zó laten we een duidelijk stem horen tégen de sluiting. In de komende maanden zal ik blijven strijden om de rijtestlocatie in Terneuzen open te houden.

Jos van Ginneken

Zo nu en dan wijzen mensen mij op mijn spelfouten. Waarschijnlijk zitten er in deze blog ook weer een aantal taalvoutjes. Gelukkig hoef ik geen inburgeringsexamen te doen. Dat geldt wel voor honderden nieuwkomers die in Nederland willen wonen. Zij moeten de taal nog leren. Dat vind ik niet meer dan normaal. Als iemand in Nederland komt moet hij of zij zich aanpassen aan onze cultuur. Nieuwkomers moeten de taal leren want in Nederland spreken we Nederlands. De taal spreken is daarnaast niet alleen fatsoenlijk, maar het helpt de nieuwkomers ook bij het vinden van een baan en om mee te doen in de samenleving.
 
Er komt echter slecht nieuws uit inburgerland. Meer dan de helft van de nieuwkomers haalt het inburgeringsexamen niet. Ze leren de taal niet goed en de kennis van onze cultuur blijft achter. Dat zorgt voor frustratie bij de buurman die zijn buren niet verstaat. Dat demotiveert vrijwilligers van Vluchtelingenwerk en het geeft extreemrechtse politici de kans om te zeggen ‘zie je wel, ze willen zich niet aanpassen’.
 
In het huidige inburgeringsstelsel moeten nieuwkomers alles zelf regelen. Net als studenten moeten ze een lening afsluiten bij de overheid. Daarna moeten ze op zoek naar een taalschool die hen voorbereidt op het inburgeringsexamen. Je kunt echter vraagtekens zetten bij de kwaliteit van die taalcursussen. Het instituut dat keurmerken uitdeelt mag niet aanwezig zijn bij de lessen. Je weet als nieuwkomer dus nooit of de cursus je wel écht helpt. Oh ja, en alle informatie hierover is natuurlijk in het Nederlands. De taal die je nog moet leren.
 
Vroeger hielpen de gemeenten nieuwkomers actief om in te burgeren. Ze wezen de weg naar fatsoenlijke taalcursussen en zaten mensen achter de broek die hun best niet deden. Toen besloot Den Haag dat alles beter werd met wat marktwerking. De gemeentes werden er tussenuit gehaald en alles kwam op de schouders van inburgeraars terecht. Deze verdwalen nu in een ondoordringbaar en onleesbaar woud aan regels, taalcursussen en leningen. Hierdoor bouwen ze een schuld op en komen ze buiten de Nederlandse samenleving te staan.
 
In schriftelijke vragen heb ik bij de burgemeester en wethouders aandacht gevraagd voor dit probleem. Namens het CDA vraag ik me af wat het slagingspercentage van de nieuwkomers in Terneuzen is en wie zich eigenlijk allemaal bezighoudt met de integratie in onze gemeente. Verder heb ik erop aangedrongen om als gemeente nieuwkomers weer actief te gaan begeleiden. Mensen die de taal niet willen leren en zich niet aan willen passen hebben hier niets te zoeken. Daartegenover staan een heleboel nieuwe Nederlanders die hard hun best willen doen. Zij willen wél de taal leren en zich aan onze normen en waarden aanpassen. Die mensen moet je volgens mij helpen. Anders gaan ze zich verzetten tegen de Nederlandse cultuur. Dat zorgt voor uitsluiting, spanning en uiteindelijk voor radicalisering. Ik ben trots op mijn land en op onze taal, cultuur en gebruiken. Iedereen die daar meer over wil leren, wijs ik graag de weg.
 
Jos van Ginneken

Als ik vroeger de afwas niet wilde doen vroeg mijn moeder mij altijd wie het dan moest doen. ‘De kaboutertjes?’ vroeg ze dan. Tegen beter weten in hoopte ik dan dat er kleine mannetjes met puntmutsen zouden verschijnen om de chocopasta van mijn bord af te schrobben. Zoals je waarschijnlijk kunt raden zijn de kaboutertjes mij nooit komen helpen. In de gemeente Terneuzen spelen ze echter een bijzonder belangrijke rol.

Het afgelopen jaar heeft hebben mijn collega’s van het CDA en ik ons ingezet voor voorzieningen. Simpele dingen als pinautomaten, brievenbussen en bushaltes. Voorzieningen kunnen het verschil betekenen tussen een leefbare kern en een spookdorp. Volgens mij moet de overheid zich actief inzetten om dit soort diensten te behouden. Natuurlijk is het niet de verantwoordelijkheid van de gemeente, maar het voelt gewoon niet goed om weerloos toe te kijken hoe de plaats waar je woont wordt afgebroken. Stukje bij beetje verdwijnen er voorzieningen en uiteindelijk blijft er niets over.

Het afgelopen jaar heb ik tientallen vragen gesteld, voorstellen gedaan en debatten gevoerd met de verantwoordelijke wethouders over het leefbaar houden van ‘ons kleine landje’. Steeds maar weer werden de schouders opgehaald en de woorden ‘niet onze verantwoordelijkheid’ gemompeld. Notabene de ‘’lokale’’ partij TOP/Gemeentebelangen schiet alle CDA-voorstellen voor het behoud van voorzieningen af in de hoop dat de kaboutertjes het oplossen, zo lijkt.

Er dient zich echter een nieuw strijdpunt aan, de bushalte bij Dethon. De halte bij Dethon is niet meer dan een modderige plak beton aan een drukke doorgaande weg. De gemeente en de provincie hakketakken al jaren over wie er de verantwoordelijkheid heeft om de halte te fatsoeneren. Samen met collega-raadslid Peter de Kraker van D66 heb ik vragen gesteld over de bushalte. Daarnaast vroegen wij ons af wanneer alle haltes in Terneuzen (rolstoel)toegankelijk worden gemaakt. Dit is belangrijk omdat ouderen en gehandicapten dan makkelijker de bus kunnen pakken. Het antwoord op die vragen is jammer.

Het college vindt de bushalte bij Dethon ‘’goed genoeg’’ en de andere bushaltes moeten in 2020 aangepakt zijn, maar daar is nog steeds geen geld voor gereserveerd. In mijn hoofd zie ik weer een klein Josje aan de keukentafel zitten, wachtend op de kaboutertjes die nooit kwamen. Het college wacht opnieuw op haar kaboutertjes om alles op te lossen. Van verdwijnende brievenbussen tot het toegankelijk maken van bushaltes voor ouderen en gehandicapten, steeds maar weer de taak van de kaboutertjes. Jammer genoeg gaan de kleine mannetjes met hun puntmutsen niet komen. In 2017 ga ik daarom, met frisse moed, aan de slag voor een beter Terneuzen.

Jos van Ginneken

In de derde klas van de middelbare school begon ik met vrijwilligerswerk bij de voedselbank. Daar ontmoette ik Jasmijn. Nou ja, zij stond met haar mama in de rij en ik stond aan de andere kant van de tafel. ‘Mag ik een appel, meneer?’ hoor ik een klein meisje vragen. Mijn hart brak toen ik haar een appel gaf. ‘Die vind ik lekker’ vertelde ze. Die middag fietste ik met tranen in mijn ogen terug naar huis. Armoede heeft sindsdien een gezicht voor mij, een gezicht met twee blonde vlechtjes en blauwe ogen. Op dat moment wist ik dat ik ‘’iets’’ moest doen. Dat ‘’iets’’ is de politiek geworden.

Van de week kreeg ik een berichtje van Jasmijns moeder. De uitkering was geblokkeerd door de gemeente. Een ambtenaar had op Facebook gezien dat ze een vriend had en toen werd de conclusie getrokken dat ze samenwoonde. Bam! Uitkering geblokkeerd. Nu moet ze Jasmijn en haar zusje steeds nee verkopen. Nee op een dagje weg, een extra snoepje of een pakje van Sinterklaas en Zwarte Piet. Kinderarmoede is een groeiend probleem en zet kinderen en jongeren op achterstand. Zij komen minder goed mee op school en daarmee ook in de samenleving. Zo wordt een dubbeltje nooit een kwartje.

Een eerste probleem waar gezinnen met een smalle beurs tegenaanlopen zijn de stijgende schoolkosten. Het gaat dan niet alleen om families die bij de voedselbank staan, maar ook om een hoop werkende armen die steeds moeilijker de eindjes aan elkaar knopen. De kosten van rekenmachines, schoolspullen, de (on)vrijwillige ouderbijdrage en schoolreisjes tikken aardig door. Over deze schoolkosten heb ik schriftelijke vragen gesteld. In het bijzonder wil ik dat de gemeente de schoolbesturen aanspreekt over de peperdure snoepreisjes waar scholen mooie sier mee maken. Ze proberen elkaar de loef af te steken en dat raakt gezinnen aan de onderkant van de samenleving.

Er komt nu honderd miljoen extra beschikbaar voor de bestrijding van kinderarmoede. Daar ben ik gelukkig mee. Geen enkel kind mag zonder ontbijt in de klas zitten of buitengesloten worden omdat papa en mama het allemaal niet meer kunnen betalen. Terneuzen moet met een goed uitgewerkt plan komen over hoe we dit extra geld voor kinderarmoede in armoede gaan besteden. De gemeente heeft al verschillende regelingen voor kinderen uit arme gezinnen. Zo betalen we het lidmaatschapsgeld van sportclubs of muziekles, en de gemeente vergoedt de aanschaf van een laptop. Volgens mij kan de aanpak van kinderarmoede uitgebreid worden. Door kinderen uit arme gezinnen een schoolontbijt te geven via de gemeente zodat ze niet met een lege maag in de klas zetten. Verder kan de gemeente het opstarten van een kledingbank of speelgoed bank ondersteunen. Zelf organiseer ik jaarlijks een presentatie over wat de gemeente doet tegen armoede om minima uit te leggen welke regelingen er zijn en hoe ze die kunnen aanvragen.

Kinderarmoede gaat door merg en been. Het doet me pijn als de verhalen hoor van ouders die hun kind nee moeten verkopen omdat het geld op is. Daarom ben ik de politiek in gegaan. Om voor al die mensen het verschil te maken. Om armoede te bestrijden en te werken aan een socialer Terneuzen. Voor Jasmijn.  

Jos van Ginneken