Schulden werken verlammend. Gezinnen die te kampen hebben met schulden stellen uitgaven uit en komen stil te staan. Als je moet kiezen tussen nieuwe winterkleding of eten op tafel is het besluit snel genomen. Dan nog maar een jaartje met een te kleine jas aan. De oorzaak van deze schulden loopt uiteen. Natuurlijk zijn er mensen die door eigen fouten in de financiële problemen komen. Als vrijwilliger bij het Leger des Heils hoor ik echter ook andere redenen. Denk bijvoorbeeld aan een scheiding, ontslag of ziekte van een familielid. Allemaal dingen waardoor er opeens minder geld binnen komt dan uitgegeven moet worden voor eerstelevensbehoeften. Ook ik ken het fabeltje van mensen die met een dikke auto naar de voedselbank zouden komen. Geloof mij, niemand gaat voor de lol naar de voedselbank en niemand leeft voor zijn plezier van een uitkering.
​
Wanneer mensen schulden maken, zullen ze die terug moeten betalen. Dat is geen spannende de stelling. De vraag is echter wel hoe je dat regelt. Als ik een betaling vergeet, krijg ik een nette maar strenge brief dat ik toch écht moet gaan betalen. Net als veel mensen maak ik het verschuldigde geld dan zonder problemen over. Als ik toch niet wil betalen wordt er een deurwaarder ingeschakeld die beslag legt op mijn loon en ervoor zorgt dat de zorgverzekeraar, ondernemer of belastingdienst netjes wordt betaald. Als het goed is, en hij zich aan de afspraken van zijn beroepsvereniging houdt, legt de deurwaarder geen beslag op mijn héle inkomen. Hij houdt rekening met vaste lasten zoals gas, water, licht, huur en zorgkosten. In de praktijk komt dat neer op 110% van de bijstandsnorm. Deze zogenaamde ‘beslagvrije voet’ is absoluut geen vetpot, maar genoeg om van rond te komen én de vaste lasten te betalen.

Voor mensen met een bijstandsuitkering gaat het bovenstaande nog té vaak niet op. Als de deurwaarder geconfronteerd wordt met een schuldenaar met een uitkering stapt hij naar de gemeente om beslag te leggen op de uitkering. Hij vraagt de gemeente om rekening te houden met de beslagvrije voet. Sommige gemeenten, het UWV en Sabewa berekenen de beslagvrije voet op een andere manier dan veel deurwaarders het doen. Door een andere rekenmethode komt de beslagvrije voet uit op 90% van de bijstandsnorm. Dat is dus minder geld dan bij de berekening van de deurwaarders. Deze berekening houdt geen rekening met vaste lasten waardoor de uitkeringsgerechtigde met schulden minder overhoudt. Overheidsinstanties maken dan een groter deel van de uitkering over aan de deurwaarders. Door dit verschil in berekening van de beslagvrijevoet kunnen de schulden zelfs nóg verder oplopen.

In gesprekken met bewindvoerders en uitkeringsgerechtigden met schulden hoorde ik dit probleem zo nu en dan langskomen. Deze schrijnende gevallen waren voor mij de reden om namens het CDA schriftelijke vragen te stellen aan het college van B&W. De regeltjes die we met zijn allen bedacht hebben, leiden tot problemen voor mensen met schulden. In mijn schriftelijke vragen heb ik het college opgeroepen om tafel te gaan met uitkeringsgerechtigden, hun bewindvoerders en deurwaarders. Het doel van dit overleg zou moeten zijn om afspraken te maken over een meer waarheidsgetrouwe beslagvrije voet. Eentje die rekening houdt met vaste lasten. Op die manier krijgen uitkeringsgerechtigden ademruimte. Geen keuze meer tussen het betalen van de huur of boodschappen doen. Daarnaast zorgt meer stabiliteit bij schuldenaars ervoor dat schuldeisers óók zekerder zijn dat ze hun geld terugkrijgen. Laten we mensen met schulden niet afstraffen, maar met méér maatwerk zorgen dat schuldenvrij zijn voor nóg meer gezinnen in zicht komt!

Jos van Ginneken

Toen ik net na mijn achttiende was verkozen tot gemeenteraadslid, ging mijn eerste werkbezoek aan de Anonieme Alcoholisten (AA). Niet lang daarna zou ik namens het CDA iets mogen zeggen in de gemeenteraad over jongeren en alcohol en ik wilde me zo goed mogelijk voorbereiden. Dat bezoek vond ik best een beetje spannend. Als vrijwilliger van het Leger des Heils wist ik dat ze samen kwamen in het kerkgebouw, zo legde ik ook contact met één van de lotgenoten. Toen ik er die avond heen fietste had ik nogal wat vooroordelen. Verslaving aan alcohol wordt door veel mensen gezien als iets dat zich afspeelt aan de rafelranden van de maatschappij. Iets voor zwervers en daklozen, niet voor nette hardwerkende mensen. Niets is minder waar. Aan tafel zaten huisvaders, mensen met een vaste baan en ouders met jonge kinderen. Dat werkbezoek vijf jaar geleden heeft indruk op me gemaakt. Alcoholisme is een probleem dat ons allemaal kan raken, en daarom moeten we ook goed ons best doen om verslavingen te voorkomen.

Mijn teleurstelling was dan ook groot toen ik een paar weken terug de Terneuzense cijfers over het naleven van de alcoholregels in 2018 zag. Kort samengevat, niet zo best. In cafés, sportkantines en slijterijen wordt maar in 16% van de gevallen om een ID-bewijs gevraagd. Ontnuchterende cijfers wat mij betreft. Dit betekent dat jongeren héél makkelijk aan drank kunnen komen. Als het zó makkelijk is voelt het niet alsof er iets mis is met drinken door minderjarigen. Los van de gezondheidsproblemen is het niet naleven van de regels rondom alcoholverkoop zo ook een sociaal probleem. Het wordt op deze manier gewoon dat je ruim voor je achttiende verjaardag aan drank kan komen. Je aan de regels houden hoort er wat dit betreft blijkbaar niet bij. Ondertussen is alcohol geen onschuldig goedje. Het levert hersenschade en andere gezondheidsproblemen op en daarnaast kun je er verslaafd aan raken.

Natuurlijk is niet iedere zestienjarige die stoer wil doen met een blikje bier een probleemdrinker. Het punt is alleen wel dat als minderjarigen drinken dat over het algemeen niet gebeurt waar hun ouders dat kunnen zien. En als ouders er niets van weten, of erger nog er niks om geven, dan worden ook de signalen van een beginnende verslaving niet opgepikt. Dát is wél een groot probleem, en dat begint allemaal met het feit dat het nu nog té makkelijk is om als minderjarige aan drank te komen in Terneuzen.

Zo ben ik nu weer terug bij een onderwerp waar het allemaal mee begon in de gemeenteraad, alcohol en jongeren. Via schriftelijke vragen heb ik het college van burgemeester en wethouders vorige week opgeroepen om in gesprek te gaan met horecaondernemers, supermarkten en sportclubs over de verkoop van alcohol en het naleven van de leeftijdsregels. Het feit dat maar in 16% van de gevallen een ID-kaart wordt gevraagd moet snel veranderen. Wat mij betreft doen we dat sámen met maatschappelijke organisaties, scholen en zorginstellingen. Wat mij betreft kunnen groepen zoals de AA daar ook een rol in spelen, met voorlichting op scholen. Je kunt nog zoveel folders drukken maar, de Anonieme Alcoholisten kunnen jongeren uit de eerste hand vertellen hoe vernietigend alcohol kan zijn. Mijn doel als CDA-raadslid is om er voor te zorgen dat volgend jaar vaker om een ID wordt gevraagd als mensen alcohol gaan kopen en we nóg beter samenwerken om jongeren weg te houden bij drank.

Jos van Ginneken​

Voorzitter,

Dit is de eerste keer dat ik namens de CDA-fractie de algemene beschouwing mag houden. Een grote eer, maar ook wel een beetje spannend.

We mogen trots zijn op onze gemeente. Door inwoners en ondernemers worden vele activiteiten georganiseerd. Van de Boekweitfeesten in Zuiddorpe tot Terneuzen Speelstad hier op de markt. Er gebeuren dingen in onze gemeente en die zijn het promoten waard.
Bij al dit soort evenementen speelt de gemeente een faciliterende en aanmoedigende rol. Afgelopen jaar hebben we onder andere geïnvesteerd in de wegen rondom de Nieuwe Sluis, Citymarketing én de fysieke toegankelijkheid voor inwoners met een beperking. Het doel van dit alles is om Terneuzen op de kaart te zetten als hét centrum voor economische ontwikkeling, de béste woonomgeving voor iedereen en de leukste plaats om Haven, Water en Centrum te beleven.

Om er voor te zorgen dat alle inwoners de komende jaren kunnen meeprofiteren van de economische groei en bedrijvigheid moeten we nog verschillende stappen zetten. Om te beginnen moet onze infrastructuur klaar worden gemaakt voor de toekomst. Mobiliteit en goede bereikbaarheid zijn belangrijk voor burgers en bedrijven. Of je nu een rolstoelgebruiker bent die met de bus wil, akkerbouwer die van oost naar west Zeeuws-Vlaanderen moet of met je collega’s richting DOW carpoolt. Al deze mensen moeten op een veilige en vlotte manier van A naar B kunnen komen. Dit vraagt om een brede visie op de verkeersstromen en knelpunten in onze gemeente.
​
De veranderingen in het sociaal domein zijn de twee grote uitdaging. Als Den Haag niet meer bij legt, en de gemeente niets doet ontstaan er tekorten. Die vormen een bedreiging voor de noodzakelijke begeleiding, zorg en ondersteuning voor kwetsbare burgers. We moeten daarom zaken durven benoemen die niet bij de zorgtaak van de gemeente horen. Zo hoort het organiseren van activiteiten als kaartclubs en speelmiddagen wat ons betreft thuis bij maatschappelijke organisaties. De vraag is wat noodzakelijk is, en wat ‘leuk is om te hebben’. Geld besparen is daarbij geen doel op zich, maar een manier om genoeg mindelen over te houden voor onze kwetsbaarste inwoners. Als CDA zullen we de keuzes daarin maken op basis van de taak, nee de plicht, die wij hebben om zorg te dragen voor mensen die het nodig hebben.

Naast deze twee onderwerpen zijn er natuurlijk nog andere zaken die van belang zijn voor een sterk, betrokken en vitaal Terneuzen. In onze geschreven algemene beschouwingen kunt u lezen waarvoor het CDA het komende jaar aandacht blijft vragen en waarover we nog met voorstellen zullen komen. Denk daarbij in het bijzonder aan de verdere vormgeving van de energietransitie. We hopen dat het college zaken in onze algemene beschouwingen heeft gezien waar ze proactief mee aan de slag gaat. Daarnaast nodigen we alle andere partijen uit om samen te werken rondom onderwerpen die we belangrijk vinden.

Afsluitend wil ik namens de CDA-fractie alle ambtenaren, bodes en griffiemedewerkers bedanken voor de ondersteuning in dit afgelopen jaar. Richting college en raad zou ik willen zeggen; weet dat er veel mensen in Terneuzen op ons rekenen, voor ons bidden én klaar staan om sámen met ons te bouwen aan een nog mooiere gemeente voor ál onze inwoners!

Dankuwel!

De maand december is gevuld met allerlei mooie tradities. Van het kinderfeest met Sinterklaas en Zwarte Piet, tot Kerstmis met familie en vrienden. Traditioneel wordt het jaar afgesloten met vuurwerk. Een andere traditie die er de afgelopen jaren insluipt is de heftige discussie over tradities. Daar zou ik heel veel over kunnen zeggen. Als gemeenteraadslid kun je echter niets doen aan de zwartheid van Piet en de christelijkheid van Kerstmis. Dat vind ik domweg niet mijn taak. De veiligheid rondom Nieuwjaar is daarentegen wél een verantwoordelijkheid van de gemeente.

Persoonlijk vind ik vuurwerk een mooie traditie. Je telt af tot middernacht, steekt je pijlen en potten af en wenst de buren een gelukkig Nieuwjaar. Voor sommigen is ‘Het is een traditie’ geen argument. Daar ben ik het als christendemocraat niet mee eens. Tradities zorgen voor momenten waarop we mensen ontmoeten buiten ons eigen groepje. Op vaste tijden in het jaar worden jij en ik eraan herinnerd dat we deel zijn van ‘een groter wij’. Dat betekent echter niet dat tradities nooit kunnen veranderen.

Ouderen en mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking hebben simpelweg last van vuurwerk. Ze schieten in de stress, worden overprikkeld en hebben pijn door de knallen. Dieren raken helemaal in paniek omdat ze niet weten wat er gebeurt. Nu zijn er genoeg ouderen en mensen met een beperking die geen vuurwerkverbod willen. De redelijke vraag die ze echter wél stellen is om alleen vuurwerk af te stekken op Oudjaarsavond tussen 18:00 uur en 02:00 uur. Dan kunnen mensen zich er op voorbereiden en weten ze wanneer het weer voorbij is. Daar komt nog bij dat brandweerlieden, ambulancemedewerkers, politieagenten en assistentiehonden vuurwerk naar hun hoofd krijgen, dat ook nog steeds zwaarder wordt. Dat is niet normaal en daar moet de (lokale) politiek iets aan doen. Vuurwerkliefhebbers, waar ik er één van ben, kunnen deze problemen niet negeren.

De gemeenteraad is één van de plekken om te werken aan oplossingen. Mijn CDA-collega’s en ik hebben daarom verschillende voorstellen gedaan. Ten eerste heeft het CDA, samen met andere partijen, gepleit voor vuurwerkvrije zones. De burgemeester vond het een goed idee. Vanaf dit jaar zijn er daarom vuurwerkvrije zones rondom verzorgingshuizen in alle kernen, de kinderboerderij en het dierenasiel. In die zones is het verboden om vuurwerk af te steken en overtreders krijgen een boete. Daarnaast heb ik kluisjescontroles voorgesteld namens het CDA. De politie heeft de kluisjes op alle scholen gecontroleerd op vuurwerk. Hierdoor zijn verschillende stukken illegaal vuurwerk gevonden en afgepakt.

Natuurlijk snap ik dat hierdoor niet alle problemen verdwijnen. Het zijn kleine eerste stapjes naar een oplossing. De vuurwerkvrije zones moeten worden gecontroleerd en de kluisjescontroles gaan niet ál het illegale vuurwerk vinden. De overheid moet het goede voorbeeld geven, maar we hebben allemaal een verantwoordelijkheid. Steek daarom geen vuurwerk af als het niet mag. Mensen hebben daar last van. Heb respect voor vuurwerkvrije zones en natuurgebieden. Ze zijn er met een reden: kwetsbare mensen en dieren te beschermen. Let goed op je eigen kinderen, broers en zussen. Vuurwerkoverlast kun je niet afschuiven op de buren of op mensen uit een andere buurt die je nooit ziet. We moeten ook naar onszelf kijken.  Als we allemaal rekening houden met elkaar, dan weet ik zéker dat Oud & Nieuw een knalfeest kan zijn. Voor iedereen! Dat wens ik iedereen ook toe.

Gezegend Nieuwjaar!

Jos van Ginneken