Nu het warmer wordt fiets ik vaak door de gemeente op bezoek bij mensen op allerlei plaatsen. Wanneer je Terneuzen uit fietst rij je bijna een andere wereld binnen. Je hoort Wim Sonneveld zachtjes ‘Het dorp’ neuriën op de achtergrond. Ik fietste door de polder langs Spui naar de stad Axel. De tocht gaat verder over het kanaal naar arbeidersdorp Sluiskil, naar het zuiden via Sas van Gent naar Westdorpe, Zuiddorpe en Koewacht. Op de terugweg over Zaamslagveer, Zaamslag en Reuzenhoek weer naar Terneuzen. Op mijn tocht valt op dat in veel kernen de gemeentelijke voorzieningen, zoals dorpshuizen, zwembaden en speeltuinen, nog wel overeind staan. en dienstverleners trekken zich echter met rasse schreden terug uit de kernen.

Of het nu gaat om brievenbussen, bushaltes of pinautomaten, als het ene dominosteentje in een kern omvalt, volgt de rest vanzelf. In veel plaatsen in Terneuzen begint die opstapeling van gesloten voorzieningen zijn tol te eisen. Dorpsraden, verenigingen en lokale ondernemers zetten alle zeilen bij, maar tegen een bedrijf dat haar servicepunten weghaalt kunnen ze niet op. Het brengt niet meer genoeg op. De leefbaarheid in de dorpen en wijken van de gemeente krijgt zware tikken en hierdoor dreigt het lokale MKB en de leefbaarheid af te brokkelen. Dat zorgt weer voor minder werk in die plaats en zo wordt de vicieuze cirkel steeds groter.

Wat nu? De gemeente kan natuurlijk niet voor bank, postbode of busmaatschappij gaan spelen, maar we hebben wel een verantwoordelijkheid voor de leefbaarheid in de hele gemeente. Daarom moeten we actief achter dienstverleners aan en het belang van hun voorzieningen in de kernen benadrukken. In zo’n gesprek kun je er ook achter komen of je die bedrijven kunt ondersteunen, zodat ze in de gemeente blijven. Juist dat contact met die cruciale bedrijven heeft het college van burgemeester en wethouders laten versloffen. De brief van PostNL over de sluiting van de brievenbussen is ‘voor kennisgeving aangenomen’. Dat is de politieke vertaling van ‘Whatever, het zal wel!’.

Tijdens de laatste raadsvergadering heb ik daarom een motie ingediend. Daarin heb ik de wethouder opgeroepen om actief met dienstverleners en servicebedrijven te gaan werken aan het behoud van voorzieningen. We kunnen als krimpregio niet achter de feiten aan blijven lopen. Volgens mij, als christendemocraat, moeten de overheid en bedrijven samenwerken om de leefbaarheid te behouden. De wethouder verklaarde dat hij de opdracht eigenlijk té groot vond. Mijn motie is met één stem verschil aangenomen. Op onverklaarbare wijze stemde TOP/Gemeentebelangen tegen waardoor de stemming toch nog even spannend werd. Gelukkig is het er nu door!

Deze vakantie zal ik veel door de gemeente fietsen om van mensen zelf te horen wat er beter kan in hun dorp en buurt. Dan kom ik natuurlijk ook graag bij jou langs. Tot snel en een fijne vakantie!

Jos van Ginneken.

Ietwat ongemakkelijk gaat de wethouder zitten. Tegenover hem een man in pak met een dikke sigaar, van de energiemaatschappij. Met klamme handjes schuift de wethouder een tas met geld over tafel. ‘’Is dit genoeg?’’ prevelt hij. Met grijpgrage handen gaat de directeur door de bankbiljetten en bromt instemmend. Uit zijn koffer trekt hij een papier met daarop ‘’groencertificaat’’. De wethouder neemt hem blij in ontvangst en rent zo snel mogelijk de louche bar uit. Dit was ongeveer het beeld dat zich in mijn hoofd afspeelde, toen ik las hoe  de gemeente Terneuzen haar grijze stroom groen wast.

De gemeente Terneuzen koopt volgens milieuorganisatie Greenpeace vooral nog kolenstroom in. Het groen wassen gaat via een ietwat vage constructie. Duurzame energiebedrijven in Scandinavië (bijvoorbeeld waterkrachtcentrales) geven certificaten af die overheden kunnen kopen. Met die groencertificaten ondersteunen ze groene stroom. De wethouder kan zo zeggen, geld te steken in groene energie terwijl er eigenlijk grijze kolenstroom het gemeentehuis binnen stroomt. Dit vind ik een kromme constructie. Het lijkt een beetje op de sjoemeltechnologie van Volkswagen. Wel op papier groen zijn, maar niet écht de keuze voor duurzaamheid maken.

De stroominkoop gaat natuurlijk over meer dan waar het koffieapparaat van de gemeenteraad op loopt. Het gaat om wat voor soort uitstraling je als gemeente wil hebben. Al in 2007 is afgesproken om als gemeenten over te stappen op groene stroom. Groene stroom draagt bij aan duurzaamheid en zorgt dat er minder broeikasgassen uit worden gestoten. Dit voorkomt klimaatverandering en beschermt het milieu. Als christen vind ik dat we zuinig moeten zijn op de schepping. Groen en gelovig gaan voor mij hand in hand. Investeren in groene duurzame stroom is een stap die we als overheid moeten zetten. Zo geven wij aan gezinnen en bedrijven het goede voorbeeld. Daarnaast komen fossiele brandstoffen uit landen zoals de Golfstaten, Venezuela en Rusland, waarvan je je af kan vragen of we die moeten blijven steunen.

Om de discussie over groene stroom voor de gemeente Terneuzen weer op te starten, heb ik schriftelijke vragen gesteld. In de eerste plaats wil ik weten waar de gemeente Terneuzen haar stroom inkoopt. Daardoor kunnen we bepalen hoe duurzaam onze stroom écht is. Daarnaast wil ik weten wat de wethouder vindt van de beschuldiging van Greenpeace dat de gemeente haar stroom groen wast. Als laatste vraag ik me af hoeveel het kost om volledig over te stappen op groene stroom. Uiteindelijk moet de gemeente volgens mij volledig overstappen op duurzame energie.

Teken de petitie op https://www.petitiestarter.nl/petitions/groene-stroom-in-de-gemeente-terneuzen# en laat de wethouder zien dat je vóór groene gemeente stroom bent. Want, groen moet je doen!

Jos van Ginneken.

Emotioneel vertelde een ouder echtpaar mij dat zij graag in het dorp wonen, dat het hun thuis is. De woningcorporatie heeft andere gedachten. Het huis van dit echtpaar en de rest van de straat wordt gesloopt. Die mededeling galmde nog na terwijl ik daar mijn koffie zat te drinken. Daarvoor was ik bij de buurvrouw geweest. Vol trots had ze me rondgeleid in haar huis; ze was er gelukkig mee. Tuurlijk, het was geen nieuwbouw, maar het voldeed nog perfect. Het was moeilijk om die verhalen te horen en niet meer te kunnen zeggen dan ‘’Wat vreselijk’’, ‘’Wat moeilijk’’ en ‘’Ik neem het mee’’.

Van Sas van Gent tot Axel krijgen mensen te horen dat hun sociale huurwoning gesloopt wordt. In de verte hoor je de graafmachine al grommen. Het idee dat je straks niet meer in je eigen huis woont lijkt mij zwaar. Aannemers en corporaties moeten hun woningen vernieuwen, dat snap ik. Het échte probleem is de leefbaarheid in de kleine kernen. Wanneer de grote boze woningcorporatie hun huisjes omverblaast, sloopt ze ook een stuk toekomst van plaatsen als Axel, Sluiskil en Sas van Gent. Het is de vraag of mensen een vervangende woning in de eigen kern krijgen.

Leefbaarheid is een kip-ei-discussie. Uit de kernen zijn al allerlei voorzieningen verdwenen zoals pinautomaten, winkels, kerken en nu ook woningen. De vraag is of de mensen verdwijnen doordat de voorzieningen verdwijnen, of de voorzieningen verdwijnen doordat de mensen wegtrekken. Eén ding is zeker, het slopen van huizen helpt in ieder geval niet mee aan de leefbaarheid.

Toch is er één dorpje dat dapper verzet biedt tegen de sloop, Sluiskil. De dorpsraad en de bewoners zijn begonnen met druk uitoefenen op de woningcorporatie. Zij willen weten waarom hun huizen zo nodig gesloopt moeten worden. De leden van de dorpsraad lopen de benen uit hun lijf voor het behoud het dorp. Lobbyend bij iedereen die wil luisteren.
De vonk lijkt over te slaan naar Axel, waar bewoners een brief hebben gestuurd naar de woningbouwcorporatie én de gemeenteraad. De afgelopen commissievergadering sprak de stadsraad Axel in om aandacht te vragen voor woningsloop en de bedreiging die dat vormt voor de toekomst van Axel.

Als CDA-raadslid trek ik me die zorgen aan. Wanneer ik de kernen bezoek geniet ik van de rust en de mooie omgeving, het dorpsgevoel en de openheid van de bewoners. Het zou zonde zijn als dat verloren gaat. In de commissie omgeving van afgelopen week heb ik er bij de TOP-wethouder sterk op aangedrongen de zorgen van de dorps- en stadsraden én de bewoners serieus te nemen. Als gemeente steken wij veel geld in leefbaarheid, dit is weggegooid geld als er straks niemand meer van de voorzieningen gebruik maakt. De wethouder heeft mij beloofd de zorgen over woningsloop te bespreken en kritisch te zoeken naar alternatieven hiervoor. Vluchtelingen zouden hierin een rol kunnen spelen. Op dit moment wachten velen van hen op een huurwoning, net als veel Nederlandse gezinnen met een laag inkomen. Als we nu woningen slopen, hebben we straks een tekort. Ik zal de ontwikkelingen kritisch blijven volgen en er bij woningcorporatie en wethouder op aan blijven dringen dat de kernen niet mogen worden gesloopt!

Jos van Ginneken.

De directeur van Delta NV krijgt een loonsverhoging van honderdduizend euro en dat vind ik niet kunnen. Eigenlijk wil ik deze blog helemaal niet schrijven. Niet omdat ik het probleem niet zie, maar omdat ik het gewoon zo vreselijk vind. Omdat ik niet kan snappen hoe iemand zijn zakken vult terwijl honderden van zijn medewerkers onzeker zijn over hun baan.

Nu zal je denken ‘Leuk, maar er zijn toch honderden bedrijven met graaiende bestuurders?’. Dat klopt, maar de situatie bij Delta is anders dan bij de rest. Delta is door de Splitsingswet gedwongen om haar bedrijf op te knippen. Dit zal voor honderden Zeeuwen betekenen dat ze hun baan verliezen. Het bedrijf, met de directeur voorop, heeft fel geprotesteerd tegen deze gedwongen splitsing. De splitsing gaat jammer genoeg toch door. Om tijd te kopen en werkgelegenheid zoveel mogelijk te behouden heeft Delta aan haar aandeelhouders (de provincie Zeeland en de Zeeuwse gemeenten) gevraagd om garant te staan voor het bedrijf. Dit betekend dat wij geld apart zetten om het bedrijf op te vangen als dat nodig is. De garantstelling is eenmalig en vooral belangrijk als boekhoudkundige oplossing. Het geeft het bedrijf de kans om op een fatsoenlijke manier de splitsing uit te voeren.

Het feit dat de mannen in maatpakken dan besluiten dat een forse loonsverhoging en in de toekomst nog meer bonussen ‘gepast’ zijn, is onaanvaardbaar. Terwijl in heel Zeeland pijnlijke stiltes vallen aan eettafels als aan papa of mama wordt gevraagd of ze volgend jaar nog werk hebben, geeft de directie zichzelf een dikke bonus. Als christen doet het me pijn om zoveel onverschilligheid en gebrek aan integriteit te zien. Dit is niet de manier waarop je met je mensen omgaat. Als politicus heb je dan een keus. Houd ik deze man de hand boven het hoofd om de lieve vrede te bewaren óf laat je duidelijk weten dat dit écht niet kan?

Komende woensdag vergaderen de aandeelhouders van Delta over de loonsverhoging van de directeur. Via schriftelijke vragen namens het CDA, heb ik er bij het college op aangedrongen om de loonsverhoging te veroordelen. Mensen die denken dat ze rijk mogen worden over de rug van andere mensen horen niet thuis in directiekamers. Ik ben opgegroeid in een wereld vol met ‘directeurtjes nooit genoeg’ die de financiële crisis hebben veroorzaakt. Dat is niet de wereld die ik achter wil laten voor de volgende generatie.

Jos van Ginneken.

Voor het geval ik het nog niet gedaan heb wens ik je een stralend en veilig 2016! Jammer genoeg gaan die twee wensen niet altijd samen. Dat bewijzen de incidenten rond de kernreactor in Doel. Tijdens de vakantieperiode werden er verschillende problemen gemeld bij de centrale en ook daarvoor zat het niet altijd helemaal goed. De centrale is al verschillende keren stilgelegd vanwege ‘veiligheidsredenen’. Wat die redenen dan precies zijn is niet duidelijk. Voor Nederlanders die langs de grens wonen is dat erg vervelend. Het gaat wel om een kerncentrale. De gevolgen van een groot ongeluk zouden catastrofaal zijn. Verschillende gemeenten en provincies spraken hun zorgen uit over de veiligheid rond Doel. In Terneuzen bleef het stil.

De Terneuzense stilte is vreemd. In de eerste plaats omdat we niet ver bij Doel vandaan liggen. Hemelsbreed ligt de centrale maar 35 kilometer verderop. Mocht er iets fout gaan, dan merken we dat ook bij ons in de gemeente. De kans dat er iets gebeurt is natuurlijk klein, maar het blijft iets om rekening mee te houden na de incidenten. In de tweede plaats is het vreemd dat Terneuzen zwijgt omdat wij de voorzitter van de Veiligheidsregio leveren. De Veiligheidsregio doet wat de naam zegt, zorgen voor onze veiligheid. De Zeeuwse burgemeesters vormen samen het bestuur van de Veiligheidsregio en onze burgemeester zit het bestuur voor. Nu zit natuurlijk niemand te wachten op bestuurders die moord en brand schreeuwen, maar een korte reactie of navraag bij de kerncentrale was wel op zijn plaats geweest. Om de stilte te doorbreken hebben  Ernst Jonker (GroenLinks) en ik schriftelijke vragen gesteld. Hierin hebben we er bij het college van B&W op aangedrongen om de veiligheid van Zeeuws-Vlaanderen bij de verantwoordelijke Nederlandse én Belgische organisaties onder de aandacht te brengen.

Afgelopen week werd ik aangesproken door een mevrouw. Ze vond het fijn dat ik namens het CDA vragen had gesteld over Doel. Ze kreeg daardoor het gevoel dat iemand haar zorgen serieus nam. Het doel van de vragen was niet om paniek te zaaien, maar om de zorgen van vele Zeeuws-Vlamingen te verwoorden. Door de onduidelijkheid rond de kerncentrale worden die zorgen met ieder incident groter. De gemeente moet de veiligheid van haar inwoners voorop stellen en actief de kerncentrale benaderen bij een incident. We kunnen als gemeente natuurlijk geen ongelukken voorkomen, maar een vinger aan de pols is het minste wat we kunnen doen. Hopelijk antwoord het college snel en wordt ze vanaf nu actiever én uitgesprokener richting Doel. Dan wordt het écht een stralend én veilig 2016!

Jos van Ginneken.

Het afgelopen jaar is er veel veranderd in de zorg. De gemeente is verantwoordelijk geworden voor de zorg aan jongeren, ouderen en gehandicapten. Door gesprekken met ouderen, vakbondsleden, huishoudhulpen én werknemers van Zorgsaam werd ik steeds meer thuis in het onderwerp zorg. Voor mij waren er het afgelopen jaar twee speerpunten: goede zorg voor wie het nodig heeft én echte banen voor de werknemers in de zorg. Daar heb ik me als CDA-raadslid voor ingezet, maar hoe?

De huishoudelijke hulp is belangrijk om mensen te helpen langer thuis te blijven wonen. Daarvoor is meer dan een schoon huis nodig. De huishoudhulp houdt óók een oogje in het zeil. Veel mensen hebben een netwerk van familie en hun kerk of vereniging. Mensen die dit niet hebben zijn extra kwetsbaar. Dit voorjaar sprak ik een huishoudhulp die vertelde over een mevrouw waar je voeten aan de vloer bleven plakken en waar de enveloppen zich opstapelden. Dat verhaal trok ik me aan. Het mag volgens mij niet van je portemonnee afhangen of je wel of geen zorg krijgt. Daarom heb ik via schriftelijke vragen er bij de wethouder op aangedrongen dat huishoudelijke hulp betaalbaar blijft voor iedereen. Dit heeft de gemeente gedaan door gebruik te maken van de Huishoudelijke Hulp Toeslag (geld uit Den Haag om de hulp aan huis goedkoop te houden). Het tarief van huishoudhulp staat daarmee op 8 euro per uur.

In hetzelfde gesprek vertelde de huishoudhulp dat ze naast haar baan in de zorg, ook nog een baan als postbezorger had om voor de studie van haar dochter te betalen. Daar bovenop kwamen de ontslagen bij Zorgsaam. De werknemers kwamen door de bezuinigingen berooid uit. Daarom heb ik aandacht gevraagd voor deze groep. Door het verlaagde tarief van huishoudhulp gingen meer mensen hiervan gebruik maken. De extra banen die dit oplevert moeten volgens mij terecht komen bij ontslagen werknemers van Zorgsaam én werkloze jongeren. Deze mening heeft het college meegenomen. De gemeente heeft een huishoudelijke hulp bedrijf opgezet genaamd Zo-Net. Hier zullen vooral werkloze jongeren én oud-werknemers van Zorgsaam worden aangenomen.

Een laatste succes is de ondertekening van de Code Verantwoordelijk Marktgedrag Thuisondersteuning door de gemeente. In deze Code staan richtlijnen en adviezen voor de arbeidsvoorwaarden van werknemers in de huishoudelijke hulp. De Code is geschreven door CNV, zorgaanbieders en gemeenten. Bij de inkoop van huishoudhulp door de gemeente moet sjoemelzorg buiten de deur worden gehouden. Zorgbedrijven die alleen uit zijn op winst vergiftigen de markt en leveren slechte zorg. Het is bespottelijk dat er mensen zijn die geld willen verdienen over de rug van hulpbehoevende mensen en hun eigen werknemers. Op mijn aandringen heeft de gemeente de Code ondertekend.

Er is in 2015 heel veel veranderd in de zorg. Als gemeenteraadslid voor het CDA ben ik er vanaf het begin af aan ingesprongen. Als christen geloof ik dat je voor elkaar moet zorgen, ieder mens is dat waard. Mensen die vereenzamen en wegkwijnen, dat trek ik me aan. Voor hen wil ik goede zorg. Ik wil niet in een land wonen waar je bankrekening bepaalt hoeveel recht je hebt op een fatsoenlijk leven. Ook de werknemers in de zorg verdienen een eerlijke boterham. Mensen die zich dag en nacht inzetten voor anderen zijn superhelden. Daarom heb ik keer op keer hun belangen verdedigden gezocht naar manieren om meer banen te scheppen in de zorg. We zijn er nog lang niet en jij weet ook wel dat ik niet alles op kan lossen. Wil jij me volgend jaar weer helpen? Met verhalen, ervaringen en ideeën. De decentralisatie is nog maar een jaar begonnen. Ik ga door voor goede zorg en échte banen! Doe jij mee?
 
Jos van Ginneken.

Huisje, Boompje, Wachtlijst
 
Waarschijnlijk lees je deze blog veilig thuis aan tafel of op de bank. Jammer genoeg zit niet iedereen er zo warmpjes bij. Jongeren die net uit huis gaan of mensen met een laag inkomen vinden in Terneuzen soms moeilijk een huis. De woningcorporaties Clavis en Woongoed bouwen huizen voor hen. Toch hoor ik steeds vaker dat mensen lang moeten wachten op een woning. Daarom heb ik schriftelijke vragen gesteld aan het college van burgemeester en wethouders. Van hen wilde ik weten hoe lang de wachtlijsten voor een sociale huurwoning zijn.
De antwoorden van het college vielen in de categorie ‘ga maar rustig slapen’. Het viel allemaal wel mee met de wachttijden en de wachtlijsten. Woongoed heeft 103 gezinnen op de wachtlijst staan die gemiddeld 2,2 maanden moeten wachten op een woning. Clavis is een stuk onduidelijker. Doordat ze met een nieuw systeem werken, kunnen ze niet zeggen hoeveel mensen er op de wachtlijst staan. De wachtlijst is ‘in ieder geval niet lang’. De wachttijd bij Clavis loopt van 8 maanden tot anderhalf jaar.
Uit gesprekken met mensen die wachten op een sociale huurwoning komen hele andere verhalen naar voren. Een meisje van mijn leeftijd wacht al meer dan een jaar op een woning. Een jonge moeder die na een scheiding met twee kinderen op straat komt te staan, is volgens de corporaties niet urgent. Ook spreek ik mensen die pas na een jaar te horen kregen dat hun inkomen nét iets te hoog was. Dat trek ik me aan. Als mensen geen vaste plek hebben, komen er al snel andere problemen om de hoek kijken, zoals schulden en armoede. Als vrijwilliger heb ik gezien hoeveel pijn en moeite het kost om mensen uit de armoede te trekken. Dat wens je niemand toe.

Een paar weken terug heb ik voorgesteld om leegstaande kantoorpanden om te bouwen in huurwoningen voor jongeren en mensen met een laag inkomen. De wethouder heeft gezegd dat dit een mogelijkheid is als er groot tekort is aan sociale huurwoningen. Een paar maanden geleden heeft de gemeenteraad gedebatteerd over de woningcorporaties. Het is me toen gelukt een voorstel unaniem door de gemeenteraad te krijgen. In dit voorstel worden de woningcorporaties opgeroepen om integer om te gaan met hun huurders, meer aandacht te besteden aan duurzaamheid én meer te doen voor jongeren.

Komende maand presenteert de wethouder de afspraken die hij voor de komende jaren met de corporaties heeft gemaakt. Tijdens het debat zal ik aandacht vragen voor mensen die al lang wachten op een huurwoning. Een huis is een veilige basis voor iedereen. Niet iets waar je alleen recht op hebt als je rijk bent. De corporaties en de gemeente moeten samenwerken voor mensen met een laag inkomen. Daarom zal ik met voorstellen blijven komen om de situatie van jongeren, mensen met een laag inkomen én mensen op de wachtlijst te verbeteren. Terneuzen verdient een fatsoenlijk huurbeleid voor iedereen. Het gaat om de huurders, niet de bestuurders!

Jos van Ginneken.

Vanaf grote houten palen staren de zeemeeuwen je aan. ‘Hier komt de Nieuwe Sluis!’, staat er op de borden. In de gemeenteraad is er ook al veel over gesproken. Alle partijen vinden het belangrijk dat inwoners weten waar ze naartoe moeten bij schade. Daarover zijn nu afspraken. De vraag is nu: Zijn er alleen maar nadelen? Wat heeft de gemiddelde inwoner van Terneuzen nou aan de Nieuwe Sluis?

Dat vroegen mede CDA’er Michel Barbé en ik ons ook af. Daarom hebben we vragen gesteld aan de burgemeester en wethouders. Bij grote projecten is het gebruikelijk om aan Social Return On Investment (SROI) te doen. Dit betekent dat projectontwikkelaars afspreken een bepaald deel van hun geld te gebruiken om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan een baan te helpen. Je kunt denken aan mensen die al lang werkloos zijn, werkloze jongeren of mensen met een beperking. Als CDA’er vind ik aandacht voor die mensen belangrijk. Juist voor die mensen is extra aandacht nodig. Een baan geeft zelfvertrouwen en een inkomen.

De gemeente krijgt ook inkomsten van de Nieuwe Sluis. De bouwers van de Sluis betalen de gemeente bouwleges (belasting). De gemeente kan dat geld niet zomaar uitgeven. Ze stopt dit in een potje om eerst de kosten te betalen die bij de bouw komen kijken. Bijvoorbeeld om toezicht te houden of de projectontwikkelaars zich wel aan hun afspraken houden. Het geld dat na het project over is, kan de gemeente gebruiken om aanpassingen te doen in de omgeving van het project.

Het antwoord op onze vragen was niet teleurstellend. De gemeente krijgt in totaal €4.986.769,-  aan bouwleges van de projectontwikkelaars van de Nieuwe Sluis. Tijdens het project zal een deel van dit geld gebruikt worden om alles in goede banen te leiden. Het geld wat daarna over is wordt gebruikt voor aanpassingen in de omgeving van de Nieuwe Sluis. Of we tegen die tijd meer fietspaden of juist een parkje willen is niet te voorspellen. Als raadslid vind ik het wel belangrijk dat àls de tijd rijp is, bewoners worden betrokken om het geld zo goed mogelijk te besteden.
Voor werklozen is er ook goed nieuws. Met een bedrag van  €250.000,- per jaar worden 8 voltijdsbanen geschept voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Daarnaast worden ook andere aannemers aangemoedigd om banen te scheppen voor (jonge) werklozen. Mensen kunnen zo tijdens de bouw van de Nieuwe Sluis ervaring op doen én een inkomen verdienen. Daar hebben ze ook na het project nog wat aan. Het helpen van (jonge) werklozen vind ik belangrijk. Daarom blijf ik controleren hoeveel mensen écht door de Nieuwe Sluis aan een baan worden geholpen.

Volgens mij is een baan de beste bestrijding van armoede. Jammer genoeg heeft niet iedereen dezelfde kansen op werk. Met onze vragen hoopten we aandacht te vragen voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Met de werkervaring die ze nu op doen, hebben ze betere kansen op de arbeidsmarkt. Verder komt er geld vrij om de omgeving van de Sluis onder handen te nemen. Als gemeenteraadslid zal ik de bouw van de Nieuwe Sluis blijven volgen door steeds de vraag te stellen: ‘’Wat heeft de gemiddelde Terneuzenaar eraan?’’

Jos van Ginneken.