Minoes krabde aan mijn been terwijl ik mijn lauwwarme koffie opdronk. Henk was trots aan het vertellen over zijn nieuwe scootmobiel en hoe snel hij wel niet kon. Monique schuifelde de kamer in met een doos koekjes. Bij Henk en Monique voel ik mij thuis. Het zijn twee oude mensen die in een flatje in de Bloemenbuurt wonen. Ze zijn lief en altijd behulpzaam. Door Henks medische kosten en een paar slechte financiële beslissingen zitten Henk en Monique onder bewindvoering. Met vijftig euro in de week hebben ze het niet breed, maar samen maken ze er het beste van. Hopelijk word ik ooit zo simpel gelukkig als hen.
Even terug naar de scootmobiel en andere zorgzaken. Henk vertelt door over hoe de gemeente goed heeft geholpen bij de aanvraag van de "scootermobiel". Hij is er nu zeker blij mee omdat hij pijn heeft in zijn rug. Waarom dan? "Nou", vertelde Monique, "Henk is vorige week van de pot gepleurd". Nadat ik mijn krakeling had opgehoest legde Monique uit dat ze aan het sparen waren voor handgrepen, van €40,- per stuk, in de badkamer en op de wc. Dat 'sparen' gaat met tien cent tegelijk in een vaal kopje op de eettafel. "Kon de gemeente die niet met de scootmobiel brengen?" grapte ik. "Nee" zei Henk. "Alles kregen we, maar die handgrepen waren teveel gevraagd." Dat moest ik natuurlijk uitzoeken.
Om het antwoord op die vraag te vinden vertrek ik van de gehaakte tafelkleedjes en porseleinen katten van Henk en Monique, naar het staal, beton en hoogpolig tapijt van het gemeentehuis. De wethouder legt uit dat het hier gaat om Wmo woonvoorzieningen en die vergoed de gemeente pas als ze duurder dan €200,- zijn. De administratieve kosten zijn te hoog en de gemeente gaat er daarnaast vanuit dat mensen zulke goedkope aanpassingen zelf betalen.
Ietwat ontgoochelt fietste ik terug naar huis. Het blijft in mijn hoofd raar dat de gemeente een woningaanpassing pas vergoedt als het duurder is dan €200,-. Voor mensen met een hoog inkomen is dat geen probleem, maar mensen met een handicap en ouderen hebben vaak al veel medische kosten 'even' een paar honderd euro neertellen zit er dan niet in. Mijn rolstoelende vriendin Amber heeft mijn ogen daar wel voor geopend. Met de beweging Wij Staan Op (www.wijstaanop.nl) zet ze zich in voor mensen met een handicap. Stapeling van zorgkosten komt vaak voor. Tel daar een laag inkomen bij op en een douchestoel of een deuropener zijn al snel onbereikbaar.
Mijn geloof roept me op om "de zieken te verzorgen". Volgens mij moet de gemeente zorg op maat leveren en dan moet je denken vanuit de zorgvrager, niet of de administratieve kosten te hoog zijn voor de gemeente. Het komende jaar ga ik mij ervoor inzetten om het minimumbedrag voor woningaanpassingen te schrappen. Voor goede zorg voor gehandicapten en ouderen. Zodat Henk en Monique nog iets gelukkiger worden.
Jos van Ginneken.
Even terug naar de scootmobiel en andere zorgzaken. Henk vertelt door over hoe de gemeente goed heeft geholpen bij de aanvraag van de "scootermobiel". Hij is er nu zeker blij mee omdat hij pijn heeft in zijn rug. Waarom dan? "Nou", vertelde Monique, "Henk is vorige week van de pot gepleurd". Nadat ik mijn krakeling had opgehoest legde Monique uit dat ze aan het sparen waren voor handgrepen, van €40,- per stuk, in de badkamer en op de wc. Dat 'sparen' gaat met tien cent tegelijk in een vaal kopje op de eettafel. "Kon de gemeente die niet met de scootmobiel brengen?" grapte ik. "Nee" zei Henk. "Alles kregen we, maar die handgrepen waren teveel gevraagd." Dat moest ik natuurlijk uitzoeken.
Om het antwoord op die vraag te vinden vertrek ik van de gehaakte tafelkleedjes en porseleinen katten van Henk en Monique, naar het staal, beton en hoogpolig tapijt van het gemeentehuis. De wethouder legt uit dat het hier gaat om Wmo woonvoorzieningen en die vergoed de gemeente pas als ze duurder dan €200,- zijn. De administratieve kosten zijn te hoog en de gemeente gaat er daarnaast vanuit dat mensen zulke goedkope aanpassingen zelf betalen.
Ietwat ontgoochelt fietste ik terug naar huis. Het blijft in mijn hoofd raar dat de gemeente een woningaanpassing pas vergoedt als het duurder is dan €200,-. Voor mensen met een hoog inkomen is dat geen probleem, maar mensen met een handicap en ouderen hebben vaak al veel medische kosten 'even' een paar honderd euro neertellen zit er dan niet in. Mijn rolstoelende vriendin Amber heeft mijn ogen daar wel voor geopend. Met de beweging Wij Staan Op (www.wijstaanop.nl) zet ze zich in voor mensen met een handicap. Stapeling van zorgkosten komt vaak voor. Tel daar een laag inkomen bij op en een douchestoel of een deuropener zijn al snel onbereikbaar.
Mijn geloof roept me op om "de zieken te verzorgen". Volgens mij moet de gemeente zorg op maat leveren en dan moet je denken vanuit de zorgvrager, niet of de administratieve kosten te hoog zijn voor de gemeente. Het komende jaar ga ik mij ervoor inzetten om het minimumbedrag voor woningaanpassingen te schrappen. Voor goede zorg voor gehandicapten en ouderen. Zodat Henk en Monique nog iets gelukkiger worden.
Jos van Ginneken.