Huisje, Boompje, Wachtlijst
Waarschijnlijk lees je deze blog veilig thuis aan tafel of op de bank. Jammer genoeg zit niet iedereen er zo warmpjes bij. Jongeren die net uit huis gaan of mensen met een laag inkomen vinden in Terneuzen soms moeilijk een huis. De woningcorporaties Clavis en Woongoed bouwen huizen voor hen. Toch hoor ik steeds vaker dat mensen lang moeten wachten op een woning. Daarom heb ik schriftelijke vragen gesteld aan het college van burgemeester en wethouders. Van hen wilde ik weten hoe lang de wachtlijsten voor een sociale huurwoning zijn.
De antwoorden van het college vielen in de categorie ‘ga maar rustig slapen’. Het viel allemaal wel mee met de wachttijden en de wachtlijsten. Woongoed heeft 103 gezinnen op de wachtlijst staan die gemiddeld 2,2 maanden moeten wachten op een woning. Clavis is een stuk onduidelijker. Doordat ze met een nieuw systeem werken, kunnen ze niet zeggen hoeveel mensen er op de wachtlijst staan. De wachtlijst is ‘in ieder geval niet lang’. De wachttijd bij Clavis loopt van 8 maanden tot anderhalf jaar.
Uit gesprekken met mensen die wachten op een sociale huurwoning komen hele andere verhalen naar voren. Een meisje van mijn leeftijd wacht al meer dan een jaar op een woning. Een jonge moeder die na een scheiding met twee kinderen op straat komt te staan, is volgens de corporaties niet urgent. Ook spreek ik mensen die pas na een jaar te horen kregen dat hun inkomen nét iets te hoog was. Dat trek ik me aan. Als mensen geen vaste plek hebben, komen er al snel andere problemen om de hoek kijken, zoals schulden en armoede. Als vrijwilliger heb ik gezien hoeveel pijn en moeite het kost om mensen uit de armoede te trekken. Dat wens je niemand toe.
Een paar weken terug heb ik voorgesteld om leegstaande kantoorpanden om te bouwen in huurwoningen voor jongeren en mensen met een laag inkomen. De wethouder heeft gezegd dat dit een mogelijkheid is als er groot tekort is aan sociale huurwoningen. Een paar maanden geleden heeft de gemeenteraad gedebatteerd over de woningcorporaties. Het is me toen gelukt een voorstel unaniem door de gemeenteraad te krijgen. In dit voorstel worden de woningcorporaties opgeroepen om integer om te gaan met hun huurders, meer aandacht te besteden aan duurzaamheid én meer te doen voor jongeren.
Komende maand presenteert de wethouder de afspraken die hij voor de komende jaren met de corporaties heeft gemaakt. Tijdens het debat zal ik aandacht vragen voor mensen die al lang wachten op een huurwoning. Een huis is een veilige basis voor iedereen. Niet iets waar je alleen recht op hebt als je rijk bent. De corporaties en de gemeente moeten samenwerken voor mensen met een laag inkomen. Daarom zal ik met voorstellen blijven komen om de situatie van jongeren, mensen met een laag inkomen én mensen op de wachtlijst te verbeteren. Terneuzen verdient een fatsoenlijk huurbeleid voor iedereen. Het gaat om de huurders, niet de bestuurders!
Jos van Ginneken.
Waarschijnlijk lees je deze blog veilig thuis aan tafel of op de bank. Jammer genoeg zit niet iedereen er zo warmpjes bij. Jongeren die net uit huis gaan of mensen met een laag inkomen vinden in Terneuzen soms moeilijk een huis. De woningcorporaties Clavis en Woongoed bouwen huizen voor hen. Toch hoor ik steeds vaker dat mensen lang moeten wachten op een woning. Daarom heb ik schriftelijke vragen gesteld aan het college van burgemeester en wethouders. Van hen wilde ik weten hoe lang de wachtlijsten voor een sociale huurwoning zijn.
De antwoorden van het college vielen in de categorie ‘ga maar rustig slapen’. Het viel allemaal wel mee met de wachttijden en de wachtlijsten. Woongoed heeft 103 gezinnen op de wachtlijst staan die gemiddeld 2,2 maanden moeten wachten op een woning. Clavis is een stuk onduidelijker. Doordat ze met een nieuw systeem werken, kunnen ze niet zeggen hoeveel mensen er op de wachtlijst staan. De wachtlijst is ‘in ieder geval niet lang’. De wachttijd bij Clavis loopt van 8 maanden tot anderhalf jaar.
Uit gesprekken met mensen die wachten op een sociale huurwoning komen hele andere verhalen naar voren. Een meisje van mijn leeftijd wacht al meer dan een jaar op een woning. Een jonge moeder die na een scheiding met twee kinderen op straat komt te staan, is volgens de corporaties niet urgent. Ook spreek ik mensen die pas na een jaar te horen kregen dat hun inkomen nét iets te hoog was. Dat trek ik me aan. Als mensen geen vaste plek hebben, komen er al snel andere problemen om de hoek kijken, zoals schulden en armoede. Als vrijwilliger heb ik gezien hoeveel pijn en moeite het kost om mensen uit de armoede te trekken. Dat wens je niemand toe.
Een paar weken terug heb ik voorgesteld om leegstaande kantoorpanden om te bouwen in huurwoningen voor jongeren en mensen met een laag inkomen. De wethouder heeft gezegd dat dit een mogelijkheid is als er groot tekort is aan sociale huurwoningen. Een paar maanden geleden heeft de gemeenteraad gedebatteerd over de woningcorporaties. Het is me toen gelukt een voorstel unaniem door de gemeenteraad te krijgen. In dit voorstel worden de woningcorporaties opgeroepen om integer om te gaan met hun huurders, meer aandacht te besteden aan duurzaamheid én meer te doen voor jongeren.
Komende maand presenteert de wethouder de afspraken die hij voor de komende jaren met de corporaties heeft gemaakt. Tijdens het debat zal ik aandacht vragen voor mensen die al lang wachten op een huurwoning. Een huis is een veilige basis voor iedereen. Niet iets waar je alleen recht op hebt als je rijk bent. De corporaties en de gemeente moeten samenwerken voor mensen met een laag inkomen. Daarom zal ik met voorstellen blijven komen om de situatie van jongeren, mensen met een laag inkomen én mensen op de wachtlijst te verbeteren. Terneuzen verdient een fatsoenlijk huurbeleid voor iedereen. Het gaat om de huurders, niet de bestuurders!
Jos van Ginneken.